Superpełnia cz.II

Panoramy były tym moim pomysłem, który zbliżałby ogląd Superpełni nad horyzontem do bardziej naturalnego. Podejrzewałem, że powinno się udać dostrzec psychologiczny aspekt naszego widzenia - postrzeganie powiększenia tarczy Księżyca nad horyzontem. Ani wizualnie, ani na zdjęciach takiego efektu nie zauważyłem. Przyczyny dopatruję w tym, że było zbyt dużo blisko położonych elementów pejzażu i element zaburzonej perspektywy nie wystąpił. Mimo wszystko, tą część fotograficznych impresji uważam za udaną. Powstała, jak sądzę, ciekawa forma estetyczna. Za obiektyw posłużył mi wiekowy Pentacon 2,8/135 (5,6).

Po prawie dwugodzinnym okresie zachmurzenia ponownie mogłem fotografować pełnię. Mglisty woal ciągle był obecny, ale jego natężenie słabło i tarcza Księżyca na wysokości ponad 20 stopni "dominowała nad światem", srebrzyście rozświetlając całą okolicę. Była to więc jasna noc - cicha, ciepła i nastrojowa. Parafrazując słowa Immanuela Kanta - zrelaksowany, przebywałem pod otwartym niebem, ubogim w gwiazdy lecz wypełnionym pełnią.

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56

Czas i na moje fotograficzne refleksje z niedzielnej superpełni.
Generalnie nie sądziłem, że aura wyciągnie się na tyle, by móc się delektować widokiem Księżyca przez cały wieczór i noc. Dane mi było zarówno troszkę pofocić jak i poczynić obserwacje wizualne. Nic to, że spać poszedłem gdzieś w okolicach godziny 3:30... Warto było.

_________________
refraktor SW 150/750 + SW AZ4, Orion EON 72/430 + Vixen Porta, ASI 120 MM Mono, Canon EOS 600D

Superpełnia cz.III (ostatnia część reportażu z 10 sierpnia br.)

Po Księżycu na pięciolinii, obdarzonego własnościami mimikry, poddawanego prawom dyspersji atmosferycznej i uwięzionego w infrastrukturze energetycznej, nadszedł czas na "pełnię stakowaną".

Stakowanie superszybkiej serii zdjęć plenerowych przyniosło również ciekawy efekt (pojedynczy kadr i panorama złożona z dwóch kadrów) - złudzenie wypreparowania tarczy Księżyca, który dodatkowo zyskał na wyrazistości i kolorycie. W każdym przypadku ostateczny kadr powstał ze złożenia 30 klatek (z serii 40).
Przed północą Super Księżyc wznosił się powyżej 25 stopni nad horyzontem - zyskał też więcej splendoru. Świecący na czystym nieboskłonie i osiągający apogeum swej wędrówki tej nocy, dopełnił też iluzorycznego aktu pozowania do zdjęć. Wykorzystana została ostatnia okazja do podziwiania Gór Leibnitza (przy pięć i pół stopniowej libracji południowej); przy każdej następnej tegorocznej pełni libracja dla południowej krawędzi nie będzie korzystna.
Piękno, niezwiązane z jakąkolwiek interesownością (I.Kant), które przepełniało tej nocy nieboskłon (wziąwszy pod uwagę również Perseidy), mogło być przez wielu szlachetnie spożytkowane. Mam nadzieję, że nie wypaczyłem w swym reportażu tej idei.

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56